26 November 2010

อะไรก็ไม่รู้...Econ 1yr CMU!!

แด่ทุกๆแบบจำลอง ทุกฟังก์ชั่น ทุกกราฟ ทุกสมการ และทุกตัวแปรที่รัก...ในInter-Econ



กับคำถามที่เธอถามฉันบ่อยๆ
และยังคอยคำตอบจากฉันอยู่
ฉันไม่รู้ ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร
ที่เธอถามว่าฉันเข้าใจ(รัก)เธอมากเท่าไร เธอรู้ไหมถึงกับนอนไม่หลับ
คิดคำตอบ.จนปวดขมับถึงกับปรึกษาเพื่อนๆแสนดี(ศิราณี)
เค้าก็ไม่รู้ แนะนำให้ลองถามสาวยาคูลท์ดูสิ
สาวยาคูลท์เธอรอบรู้ แต่ว่ารู้แค่เรื่องจุลินทรีย์
เขาก็ไม่รู้ เพื่อน(เธอ)ก็ไม่รู้ ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดี
ซวยสิฉัน..จะทำอย่างไรดี อย่างนี้คงต้องเรียนเพิ่มเติม
ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้เข้าใจ (รัก)เธอเท่าไร..ไม่รู้ต้องมากแค่ไหน
จะเอาอะไรเด็กปอโท(ผู้ชาย)เซ่อๆ
รู้แค่เพียงอ่าน(รัก)เธอ จำ(รัก)เธอเท่านั้น
ลงทะเบียนเรียนตั้งกว่าสี่สิบ(สิบเจ็ด)หน่วย
ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย
ชั้นยังตอบ ไม่ได้ตามเคย
ก็เลยจะเรื่มเดา
ความรู้(รัก)เท่าฟ้า..โอ้!!! กราฟอะไรนี่(ว่ายังไม่ดี)
ทำไมมันเยอะเหลือทน(เพราะฟ้ามักมีสีเทา)
กองชีส(รัก)เท่าภูเขา ภูเขาก็หัวโล้นเหมือนฉัน(เธอ)โกนหัวบวชชี
ฉันยังไม่รู้ ไปถามหมอดู เรื่องเกิดการค้าเสรีฯ(ขุนทอง อสุนีฯ)
เค้าก็ไม่รู้แนะนำให้ลองถามสาวยาคูลท์อีกที
สาวยาคูลท์ย้ำว่าไม่รู้ H-O หรือ ALc(เธอรอบรู้แค่เรื่องจุลินทรีย์)
ซวยสิฉัน.. ใครรู้ช่วยทีก่อนอาทิตย์ห้าโมงต้องสอบเธอ!!!!!!!(ส่งไปรษณีย์ไปบอกเธอ) _____________________________________________________________ แปลงเพลงขำๆ จากเพลงพี่โน๊ต อุดม(อะไรก็ไม่รู้) คลายเครียดหลังต่อสู้พัวพันกับ กราฟ กราฟ กราฟ ทั้งหลาย ^^ เป็นอะไรที่น่าค้นหาคำตอบจริงๆ -_-" สู้ต่อไป!!!! ณ econ-CMU

15 November 2010

คุณดูแลคนที่คุณรักมากแค่ไหน? (ปู่ชิว)



ชอบโฆษณาไทยประกันชีวิต ชุดนี้มาก....
จำได้ว่านานหลายปีแล้วนะ แต่ตอนนั้นทุกคนเป็น "ปู่ชิว fever"

14 November 2010

บริจาคเสื้อผ้ากันเถอะ*w*



                  เสื้อหลายตัวของเราด้อย "คุณค่า"           แม้จะมี "ราคา" สูงเพียงไหน
                  เสื้อตัวสวยไม่สวมใส่ยัง "เก็บไว้"             หาก "มอบให้" ผู้ยากไร้ "ทวีคูณ"
                       
                  ที่มุมตู้เสื้อเคยสวมเหมือนเศษผ้า             ยิ่งนานวันเวลาผ่าน "ประโยชน์" สูญ
                  มอบไออุ่น คลายความหนาวที่ทารุณ        เสื้อเปื้อนฝุ่น "มากคุณ" ห่มกายา

                  รีบตระเตรียม ละความงกใส่ลงกล่อง         เสื้อที่หมองเพราะเราไม่เรียกหา
                  เสื้อทุกตัวที่มอบ คือ "กรุณา"                   เมื่อเขา "อุ่นกายา" เรา "สุขใจ"

______________________________

อยากแต่งกลอนวันนี้ แต่ไม่มีหัวข้อ^^
เลยแต่งกลอนเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่เตรียมไปบริจาค
เตรียมจนเสร็จ ได้หนึ่งกล่อง กับอีกสองถุง
กล่องแรก...เตรียมฝาก #twittcm ไปบริจาค
ถุงใหญ่...ที่เป็นเชิ๊ตสวยๆ มีน้ามาแฮ๊บไป คุคุ
อีกถุง...ให้น้องสาว (บ้านเราสลับเสื้อผ้ากันได้)
ถือว่าวันนี้ได้งานเยอะนะเนี้ยยยย จัดเสื้อผ้าไปในตัว
แต่ว่าเสื้อผ้าก็ยังเต็มตู้อยู่ดี....ไว้มีเวลาจะเลือกไว้อีก^___^
ปกติเป็นคนหวงสมบัติมาก เสื้อผ้าไม่เคยยอมให้ใคร แม่ต้องแอบไปบริจาค....
แต่เคยไปจำเสื้อหนาวตัวสวยได้ตัวนึง ที่น้องผู้หญิงที่มาช่วยงานแม่
โวยวายใหญ่เลย(งอนแม่)...พ่อต้องมาเคลียร์ เฮ้อ! ก็มันหวงอ่ะ >_<"
ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่อยากบริจาคด้วยตัวเอง
เพราะหวงไปก็ไร้ค่า...สู้ให้คนที่เค้าเอาไปใส่ให้อุ่นดีกว่า^^

เชิญร่วมกิจกรรม "หนาวนี้...เพื่อน้องอุ่น" กับ #twittcm


รายละเอียด http://twittcm.com

แล้วเสื้อผ้าเก่าๆของเราจะมีค่ายิ่งกว่าเดิม
________________________________________


พยายามหาเพลงเกี่ยวกับ อากาศหนาว...เลยได้เพลงนี้มาซะงั้น :P

10 November 2010

ชีวิตลิขิต...จากฟ้า หรือใครลิขิต?

ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้....แต่เลือกที่จะเป็นได้
คงเป็นคำกล่าว ที่เราเคยได้ยินกันบ่อยๆ
ส่วนใหญ่เพื่อให้กำลังใจ ในคนที่กำลังท้อแท้
ความหมายน่าจะประมาณว่า....
แม้คนเราจะเกิดมาในสิ่งแวดล้อมต่างกัน
บ้างเกิดมาในครอบครัีวที่ร่ำรวย บางคนมีครอบครัวฐานะปานกลาง
แต่ก็มีไม่น้อยที่เกิดมาในครอบครัวที่ลำบากยากจน
บางคนไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสรู้จักครอบครัวตัวเอง
บางคนหน้าตาดี บางคนไม่
บางคนเกิดเป็นหญิง ใจเป็นชาย หรือเกิดเป็นชาย ใจเป็นหญิง
ฯลฯ ที่แต่ละคนแตกต่าง แต่ถูกนำมาเปรียบเทียบกัน...

หากกล่าวในทางพุทธศาสนา...
ความแตกต่างของบุคคล เกิดจากบุญและกรรม ที่สะสมมาในอดีตชาติ
ซึ่งเป็นผลทำให้ในชาตินี้แต่ละคนมีบุญวาสนาแตกต่างกัน

ทำให้คนไม่น้อย มีความคิดว่า ชีวิตเราถูกลิขิตมาจากฟ้า(สิ่งที่เราไม่เห็น)
ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ใด ก็จะกล่าวว่าเป็นเพราะดวง หรือโชคชะตา
นั่นก็อาจจะไม่ผิด เพราะมันก็เป็นสิ่งที่เราไม่อาจพิสูจน์ได้แน่ชัด.....
ถึงความบังเอิญ โชคชะตา ดวงชะตา บุพเพ ฯลฯ

แต่ก็มีไม่น้อย ที่เป็นตัวอย่างให้เราได้รับรู้ว่า
ชีวิต...สามารถเปลี่ยนแปลงได้ 
ด้วยความสามารถ ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ 
ด้วยพลังสมอง พลังร่างกาย และพลังใจ ในการผลักดันชีวิตให้ดีขึ้น
หลายคนมีวัยเด็กที่ ถูกเรียกว่าเด็กกำพร้า...
แต่ก็สามารถผลักดันชีวิตให้สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้
บ้างที่ร่ำรวยขั้นเป็นมหาเศรษฐี 
ส่วนเด็กบางคนเกิดมามีพร้อม แต่ต่อมากลับกลายเป็นคนที่ลำบาก
ไม่อาจแม้แต่หาเลี้ยงตัว 

นั่นสิ!!!! แล้วชีวิตจริงๆอะไรคอยกำหนด เด็กกำพร้าอาจจะโชคดี
หรือบังเอิญไปเจอครอบครัวบุญธรรมมาขอไปเลี้ยง
มีโอกาสได้เรียนหนังสือ...
แต่ที่สามารถเรียนจบได้ นั่นเป็นเพราะความบังเอิญหรือไม่?
การที่ไม่เกเร หรือเสพยา เพราะฟ้าลิขิต!?
ส่วนคนที่เกิดมาดีพร้อม....
ที่เสเพล ไม่ยอมร่ำเรียน คบเพื่อนเกเร เป็นเพราะโชคชะตา?
คนที่ฆ่าตัวตายเพราะล้มละลาย หรือเพียงเพราะแฟนทิ้ง
เพราะฟ้ากำหนดใช่ไหม....

เวลาทั้งชีวิตของเรา ก็คงจะมีคำถามนี้ต่อไป
แต่จะเป็นไปได้หรือไม่...
แม้ชีวิตเราฟ้าจะกำหนดมา แต่ก็เป็นการกำหนดแบบมีเหตุผล...
(หากเกิดจากบุญ/กรรมในชาติก่อน ก็เป็นเพราะเราเอง?)
แต่ไม่ว่าเพราะเหตุใด เราก็ต้องยอมรับมัน
และชีวิตจากนั้นหล่ะ!!!....รอให้ฟ้ากำหนด?
ใช่!! บางครั้งโอกาสที่แต่ละคนได้รับ มากน้อยต่างกัน
แต่บางคน...ก็ไม่รอให้โอกาสมาหาเอง
พยายามดิ้นรนเพื่อไขว่คว้ามาซึ่งโอกาส...
บางคนอายุยืนนาน บ้างก็อายุสั้น
อุบัติเหตุเกิด เพราะมันจะเกิด หรือเพราะไม่ระวัง?

หากเรายังตอบไม่ได้ว่าชีวิตนั้นอะไรกำหนด
เราลองใช้ชีวิตของเราด้วยพลังทั้งหมดของตัวเราก่อนได้หรือไม่
แม้ยังมีความหวังในใจ ว่าโชควาสนา หรือบุญเก่า จะคอยส่งเสริม
แต่หากไร้ซึ่งวาสนา หรือมีแต่กรรมที่เคยสะสมมา
เราจะใช้ความพยายาม และความมุ่งมั่นอดทน....
ฝ่าฟันเหตุการณ์ที่เลวร้ายไปให้ได้...ได้ไหม?

ไม่ว่าฟ้าจะกำหนดหนทางมาให้เรา...
แต่ชีวิตเรายังต้องดำเนินไปตามหนทางนั้น "ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี"...
แม้ทางที่กำหนดมาจะลำบาก เหนื่อยยากแค่ไหน
ทำแต่สิ่งดีดีเข้าไว้!!!

สิ่งดีดี ย่อมมอบหนทางที่ดีในวันข้างหน้า...เชื่อสิ!!!
แม้ฟ้าจะกำหนด...ฟ้าก็ไม่โหดร้ายกับคนดีดีหรอก
เพียงแต่รอที่จะมอบหนทางที่งดงาม
...ให้คนที่คู่ควร...
________________________________________

ฉันก็เป็นคนหนึ่ง...
ที่เคยหมดความ"ศรัทธา"ในความดี
เคยท้อ เพราะ...รู้สึกว่าความดีไม่ได้ช่วยปกป้องเรา
แต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป...
จะไม่ใช่แค่วันคล้ายวันเกิด 24 ปีเท่านั้น
แต่จะเป็นวันที่ฉันจะเกิดใหม่...โดยเชื่อในสิ่งดีดีอีกครั้ง
ฟ้าหรือดวงดาว...คงเตรียมทางที่ดีไว้รอแล้วสินะ
หนทางคงสวยงามขึ้นทุกก้าวเดิน

(กลอน@blackcindellera)
แม้จะมีขวากหนาม จะผ่านไป  จะมีใจมุ่งมั่น ไม่หวาดหวั่น
เพื่อให้พบทางสวยงาม เบื้องหน้านั้น จะตั้งใจทำดีเพื่อแลกมา
แม้เคยเชื่อทำดีไม่ได้ดี ความจริงใจแม้ให้ใครเค้าไม่เชื่อ
แรงพลังทำดี ไม่มีเหลือ...แต่วันนี้ "จะเริ่มใหม่" ขอสัญญา...

ปล...วันเกิด เป็นวันสำคัญ ...เป็นวันให้ฉันได้เกิดมา
นี่คือสิ่งดีดีที่ฟ้ามอบให้มาแต่แรก
มีแม่ และพ่อที่เฝ้าเลี้ยงดูอย่างดีจนมีวันนี้
มีน้องชาย พี่สาวที่ดูแลกัน มีญาติพี่น้อง มีเพื่อน และทุกคนที่รัก
 โดยเฉพาะ...
คุณแม่ และคุณพ่อ..ที่สอนให้ฉันเป็นคนดี และเป็นตัวอย่างเสมอ
ท่านหวังเห็นลูกเป็นคนดี ที่มีคุณค่า...
วันเกิดปีนี้ลูกสัญญา...จะทำความดี เพื่อหนทางที่ดีในวันข้างหน้า
แล้วลูกจะจูงมือท่านทั้งสอง ครอบครัว และทุกคนที่รัก
ไปบนหนทาง"ที่งดงาม".....ไปพร้อมกัน.....


ชีวิตลิขิตเอง(เบิร์ด ธงชัย)

ก่อนเคยเชื่อในลิขิตฟ้าดิน

ปล่อยชีวิตไปตามโชคชะตา

แต่ฝันไม่เคยถึงฝั่ง


ผิดหวังในใจเรื่อยมา เพราะฟ้าไม่มีหัวใจ

จะเลวหรือดี มันอยู่ที่คน จะมีหรือจน มันอยู่ที่ใจ


ดินฟ้าไม่เคยลิขิต

ชีวิตจะเป็นเช่นไร

อย่าเลยอย่าถามฟ้า


ปีนไปให้สูงที่สุด อย่างที่คิดฝันไว้กับใจ

จะยากเย็นเท่าไร บอกใจว่าจะไม่กลัว


ไม่รอให้ฟ้าดินลิขิต ไม่ปล่อยให้ชีวิตผ่านไป

ไม่ว่าจะสูงจะไกลเท่าไหร่ บอกใจว่าจะไม่กลัว


ไม่ยอมให้ฟ้าหรือใครลิขิต อยากมีชีวิตที่ใฝ่ฝัน (ที่ใฝ่ฝัน)

ตั้งแต่วันนี้ นี่คือชีวิต ลิขิตของเราเปรียบชีวิตเป็นดังบทละคร

จะยอมให้ใครเขียนบทของเรา


ชีวิตจะเป็นเช่นไร ก็ขอให้เป็นเพราะเรา

เรื่องราวที่เราต้องเขียน

09 November 2010

Jason Mraz & Colbie Caillat - Lucky (Video)

อิฐก้อนหนึ่ง...

ตอนเด็กๆ คงได้ฟังนิทานอีสปกันมาหลายเรื่อง
เรื่องหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องแรกๆที่เราจะรู้จักคือ "หมูสามตัว"
ที่มีหมูน้อยสามตัวเป็นพี่น้องกัน แล้วแต่ละตัวก็สร้างบ้านของตนเอง
ตัวแรก...สร้างด้วยฟาง ตัวที่สอง...สร้างด้วยไม้
ซึ่งทั้งสองหลัง ถูกหมาป่าทำลายลงได้อย่างง่ายดาย
สุดท้ายจึงต้องไปอาศัยกับหมูตัวที่สาม...ที่สร้างบ้านด้วย "อิฐ"
บ้านหลังนี้"หมาป่า" ไม่สามารถทำลายได้ แม้จะลงทางปล่องไฟ ก็ถูกน้ำร้อนที่ถูกต้มไว้....

อิฐ...คำเมืองเรียกดินกี่ ทำมาจากดินเหนียว ทราย แกลบ และน้ำ
เป็นวัสดุที่นิยมใช้ในการก่อสร้าง เนื่องจากมีจุดเด่นที่ความแข็งแรงทนทาน
ไม่ถูกลมพัดแล้วพังเหมือนบ้านฟาง(บ้านหมูตัวแรก) 
ทนไฟไม่ถูกไฟเผาแล้วไหม้อย่างบ้านไม้(หมูตัวที่สอง)
ที่สำคัญยังทำให้บ้านเย็นในฤดูร้อน เพราะระบายความร้อนได้ดี
แต่ฤดูหนาวกลับทำให้อบอุ่น...

คนเราก็เช่นกัน...
ควรประพฤติตัวดุจอิฐ...
อดทนต่อความยากลำบากต่างๆ อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ
เหมือนอิฐ ที่ทนแดด ทนลม ทนฝน
จงยืนหยัด "มั่งคง"...อย่า "โลเลใจง่าย" ดั่งฟางที่ถูกลมพัดนิดเดียวก็ปลิวไป
อย่ายอมให้ "ไฟ" มาทำให้เรามอดไหม้ เช่นไม้ที่เชื้อไฟเพียงเล็กน้อยก็ลามไหม้จนหมดสิ้น
รู้จักที่จะปรับตัว..... เมื่อร้อน "ก็ปล่อยวาง"
ยามหนาว.... "จงรักษาความอบอุ่นไว้"
ดำรงตนให้อยู่ในสมดุล....

กลอนสดๆ^___^

แม้จะเป็นเพียงอิฐ เหมือนไร้ค่า
ทำจากดิน มิสูงค่า เหมือนสิ่งไหน
  แต่อดทน คงมั่น สู้ด้วยใจ
แม้มีภัย อันตราย พร้อมฝ่าฟัน

จะเป็นอิฐ ที่มุ่งมั่น เพื่อความฝัน
มีความงาม มีคุณค่า กว่าที่เห็น
แล้วสักวัน อิฐไร้ค่า จะกลายเป็น
บ้านหลังใหญ่ร่มเย็นและสวยงาม

___________________________________

ยังแต่งกลอนได้แย่เหมือนเดิมเลยเรา -_-"




อิฐก้อนหนึ่ง


ให้ลมมันแรงร้อนพียงใด... ให้มีฝนมากมาย

แดดเกรียมเผาแทบตาย... อย่าไปยอมแพ้

อย่ายอมให้ลมพัดเราไป... อย่ายอมเพราะความง่าย
หยัดยืนสู้ด้วยหัวใจ... ด้วยใจที่รวมกัน

อิฐก้อนหนึ่งซึ่งถูกวางอย่างเดียวดาย

มีความหมายแค่เพียงดินที่คนปั้น

ซ่อนความงาม...ซ่อนความจริง...และความฝัน

อิฐก้อนนั้นคงรอวันเพื่อมีค่า

อิฐหมื่นแสนที่ถูกวางอย่างสร้างสรรค์

อัศจรรย์จึงบันดาลขึ้นตรงหน้า

ก่อกำแพง...สร้างบ้านเรือน...ตึกระฟ้า

แดดลมฝนจะพัดพาไม่มีหวั่น

อิฐก้อนนั้น...ช่วยป้องกันไม่หวั่นเลย


07 November 2010

สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า "บ้าน"

บ้านของ @blackcindellera


ไม่มีที่ใดจะ "สุขใจ" ได้เท่ากับ "บ้าน" ของเรา
บ้านที่เป็นศูนย์รวมของ "ครอบครัว"
บ้านที่เป็นมากกว่าที่อยู่อาศัย
แต่ "บ้าน" คืออาณาเขตของความอุ่นใจ 
เป็นศูนย์รวม "ความรัก" "ความจริงใจ"
เปี่ยมล้นไปด้วย "น้ำใจ" "และการให้อภัย"
รู้สึกปลอดภัยเสมอ ใน "บ้านหลังนี้"
ไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ หรือหมดหวัง....
"บ้าน" จะเป็นที่ที่จะร่วมทุกข์ และร่วมสุข ไปพร้อมกัน
ที่ที่ "ความเข้าใจ" ส่งผ่านถึงกันได้โดยไม่ต้องอธิบาย
 

สำหรับฉัน "บ้าน" กับ "ครอบครัว"
ไม่สามารถแยกความหมายออกจากกันได้
เพราะ"บ้าน" คือ "ครอบครัว" 
ไม่ว่าที่ไหน ก็สามารถเป็น "บ้าน"ได้... แค่มี "ครอบครัวที่ฉันรัก"


บ้านที่พกพาได้ 
~บ้านที่ "แข็งแรง"~  อบอุ่น...และเย็นสบาย
ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใด...ใหญ่โตแค่ไหน มาเทียบ ~แม้จะถูกเรียกว่า "บ้าน" เหมือนกัน~
เพราะ "บ้านของฉัน" พิเศษมากกว่าสิ่งปลูกสร้าง ที่เป็นแค่ที่อาศัย...


แม้ไม่อาจใช้อยู่อาศัย แต่เป็นที่พักพิงอันปลอดภัย
เป็นสิ่งมหัศจรรย์ ที่สวยงาม ไร้ขอบเขต ที่ไม่อาจประเมินค่าได้ 
คือส่วนหนึ่งในตัวฉัน...ตลอดไป



เพราะฉัน....
เลือกปลูก "บ้าน" ไว้ใน "หัวใจ"
บ้านหลังนี้มีชื่อว่า......."ครอบครัว"



05 November 2010

เกิดอาการ...โหยหา "คาเฟอีน"

การติดกาแฟ ก็ไม่ต่างกับติดยาเสพติดชนิดอื่นๆ....
เมื่อไม่ได้ดื่ม หรือรับคาเฟอีน ในเวลาที่เคยได้รับประจำ
ก็จะเกิดอาการ "ลงแดง"... เบลอๆ มึนๆ วิงๆ ไร้สติและสมาธิ
อย่างที่ตัวเรา กำลังเป็นอยู่ 55555

อ้ากกกกกก .... ตามล่าหาคาเฟอีน!! :P

เวลา.....



เวลา......
ผ่านมา แล้วผ่านไป



หลายๆคนยังคงวนเวียนอยู่ให้ห้วงเวลาในอดีต
แม้จะรู้ดีว่า............ไม่อาจย้อนเวลาเหล่านั้นกลับมาได้

เกือบทุกคน เฝ้านึกฝันถึงช่วงเวลาในอนาคต
แม้เพียงได้แต่หวัง....ว่าเวลานั้นจะสดใสสวยงาม

เวลา..ที่มีความทุกข์ เศร้าเสียใจ  "อยากให้เวลารีบผ่านไป"
เพราะทุกวินาที ช่างยาวนาน และผ่านไปช้าเหลือเกิน
เวลา..ที่มีความสุข "อยากหยุดเวลาเหล่านั้นไว้ให้นานที่สุด"
แต่เวลาความแห่งสุข มันผ่านไปเร็วคล้ายเสี้ยววินาที

เข้าใจ กฎของเวลาดี....
เวลาย้อนคืนไม่ได้ เช่นเดียวกับที่ไม่สามารถลบหรือข้ามเวลาได้
แม้อยากหยุดเวลาแห่งความสุข...แต่เวลายังคงหมุนผ่านไป

สิ่งที่ทำได้....
คืออยู่กับทุกวินาทีในตอนนี้ ใช้เวลาในตอนนี้ให้คุ้มค่าดั่งใจ
และเดินทางไปพร้อมกับ "เวลา" ที่ไม่อาจหวนคืน
และไม่อาจรู้ได้ว่าในอีกวินาทีข้างหน้า จะเป็นอย่างไร




นาฬิกา...บี พีระพัฒน์ เถรว่อง

นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่หยุด 
ใจข้างใน ก็เลยหมุนตามด้วยความสุขทุกข์เวียนวน 
วันเวลากับความสัมพันธ์ของคน หมุนไปไม่หยุดเลย 

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน 
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน 
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน 

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม 
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน 
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ 
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน 
เพื่อลืมคนหนึ่งคน 

นาฬิกายังเดินหมุนไป ไม่เปลี่ยน 
ใจข้างในกลับเดินช้าลง ไม่ตรงไม่เท่าเวลา 
นาฬิกากับการพลัดพลากจากลา หมุนไปไม่กลับคืน 

หนึ่งนาทีอาจจะพอ พอให้เคยคุ้นกัน 
หนึ่งชั่วโมง อาจทำให้คนชอบกัน 
และหนึ่งวัน อาจผูกพันจนรักกัน 

แต่ทั้งหมดชีวิต มันจะพอไหม 
ที่จะใช้เพื่อลืม ไม่คิดถึงคนหนึ่งคน 
ทั้งหมดชีวิต เวลาที่ยังเหลือ 
จะพอไหมให้ใจ ได้ลบล้างความผูกพัน 

หากนาฬิกา ย้อนวันเวลากลับไป 
ถึงวันที่เราเจอกัน แล้วฉันจะทำอย่างไร 
ตอบใจตัวเอง ถ้าย้อนไปวินาทีนั้น 
ฉันก็จะทำอย่างเดิม ฉันจะรักเธออย่างเดิม... 


ว่ากันว่า"ชีวิต"คือ"การเดินทาง"

การเดินทางที่แสนพิเศษ

การเดินทางของแต่ละคน แตกต่างกันไป.....
บางคนเส้นทางช่างแสนสบาย ข้างทางมีวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม
แม้บางครั้งจะเจอฝนบ้าง ทางขรุขระบ้าง แต่ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่
แต่บางคนเส้นทางเดินช่างลำบาก มีทั้งหมอกควัน พายุกระหน่ำ
กลางวันแสงแดดแผดเผา กลางคืนหวาดกลัวและหนาวสั่น
















แต่ไม่ว่าเส้นทางที่เคยผ่านมาเป็นยังไง.....
ต่างคน ต้องเดินทางต่อไป บนเส้นทางของตัวเอง


คนที่ทางเคยสะดวกสบาย จง "อย่าหลง"กับความสบายนั้น
แต่จง "ตั้งมั่น"ในความไม่ประมาท เตรียมตัวให้พร้อมเสมอ....
เพราะไม่มีใครจะรู้ได้ว่า ทางข้างหน้าจะยังคงปลอดโปร่งเช่นเดิมหรือไม่


ส่วนคนที่แสนลำบาก จง "มีความหวัง" และ "อย่าถอดใจ" มุ่งมั่นเดินทางต่อไป
เพราะต้องมีสักวันที่เส้นทางจะสวยงาม.... และแม้ต้องกลับมาเจอทางที่เลวร้าย
แต่ความ "อดทน" ที่สะสมมา จะทำให้สามารถเดินต่อไปได้โดย  "ไม่หวาดกลัว"

เดินทาง..กันต่อเถอะ!!!  เส้นทางของเรายังอีกยาวไกล....


ใครว่าเรียนโท หลักสูตรหนึ่งปี....มันจบง่ายๆ

          

ตั้งแต่เรียนปริญญาโท เศรษฐศาสตร์มาได้หนึ่งเทอมเต็มๆ ชีวิตเริ่มคุ้นเคยกับแคลคูลัส สถิติ ....
ทุกวันต้องได้ ดิฟๆ เคอๆ แต่รู้สึกว่ามันยากกว่าตอนเรียนแคล/สถิติ ธรรมดาซะอีก เฮ้อ!!!!!!!!!!
เรียนกันทุกวัน เสาร์อาทิตย์ไม่มีmake up ก็ต้องมีสอบ อย่างมะรืนนี้ก็สอบfinal(Money1)...
แต่ไหงมาทำตัวชิวอย่างนี้!!!!!! -_-"

                                               เรียน....ไม่ได้หนักมาก
                                        แต่....อยากมีเวลาได้ชิวเหมือนก่อน

                                              คงเพราะ....เวลาผ่านไป
                                              เรา...ต้องพัฒนาให้ดีขึ้น

                                      ถอนใจ....แต่ก็ยังคงยิ้มกว้าง ^_____^